Planowanie BIM

 

[1]

Potrzeba znormalizowanej praktyki w zakresie wymiany cyfrowych informacji o budynku Praca z modelami informacji o budynku różni się znacznie od pracy z tradycyjnymi systemami papierowymi i 2D CAD - opierają się one na wysoce ustrukturyzowanych danych i protokołach. Ponieważ BIM jest coraz częściej stosowany w metodach pracy opartych na współpracy (praktyka zintegrowana), wymagane jest znacznie bardziej sformalizowane i ustandaryzowane podejście do wymiany danych. Harmonogramy, będące przedmiotem niniejszego raportu, zostały wybrane jako obszar do praktyki normalizacyjnej przez grupę abonentów NATSPEC oraz przedstawicieli branży budowlanej. Harmonogramy reprezentują najczęściej używaną metodę reprezentowania i wymiany (nie graficznej) zawartości informacyjnej modeli cyfrowych – pochodzi z australijskiego dokumentu NATSPEC opublikowanego w 2010 roku. Poniżej najważniejsze jego fragmenty:

Tłumaczenie Dokumentu

Wytyczne stanowią część opracowania ogólno branżowych formalnych standardów wymiany cyfrowych informacji o budynku. Ten proces rozwoju można scharakteryzować następującymi etapami: 

1. Analiza istniejących praktyk. 

2. Sformułowanie abstrakcyjnych zasad (teorii) leżących u podstaw istniejącej dobrej praktyki. 

3.Formułowanie zasad działania. 

4. Opracowywanie formalnych standardów praktyki.

Właściwości zestawienia - definicje i wymagane wartości: (przykład drzwi) Identyfikacja; Numer drzwi; Numer pokoju; Nazwa pokoju; Lokalizacja; Zestaw drzwi; Liczba skrzydeł; Operacja; Poziom odporności ogniowej (FRL); Skrzydło drzwi; Wysokość skrzydła (mm); Szerokość skrzydła (mm); Grubość skrzydła (mm); Konstrukcja skrzydła; Materiał liści; Szczegóły profilu spotkania; Podcięcie liści; Panel podglądowy; Materiał do szklenia; Kratka wentylacyjna; Rama drzwi; Całkowita głębokość ramy (mm); Materiał ramy; Sekcja ramy; Okucia do drzwi; Rodzaj zawiasów; Prowadnica do drzwi przesuwnych lub składanych; Typ zamka lub zatrzasku; Opis działania zamka lub zatrzasku; Układ kluczy; Uchwyty, pochwyty, tabliczki; Drzwi bliżej; Śruby do drzwi (góra i dół); Uszczelki drzwi; Ogranicznik drzwi; Płytka do kopania; Oznakowanie; Komentarze;

Problemy związane z opisywaniem wymiarów obiektów w tekście Kiedy wymiary są opisywane w tekście bez widoczności obiektu dla czytelnika, istnieje znaczna możliwość nieporozumień w wyniku dwuznaczności tych terminów. Jest to wyzwanie, przed którym stoi opisywanie wymiarów w zestawieniach, specyfikacjach lub jakimkolwiek innym pisemnym dokumencie. Podczas planowania elementów z różnych źródeł ważne jest, aby używać wspólnego zestawu deskryptorów, aby orientacja wymiaru nie była mylona z inną. Schematy opisywania wymiarów Zmiany znaczenia deskryptorów wymiarów, takich jak długość, szerokość, głębokość i wysokość, można wyjaśnić za pomocą różnych stosowanych schematów pojęciowych, w zależności od typu obiektu (formy itp.), Jego kontekstu i jego związku widz. Na potrzeby niniejszego dokumentu można wyróżnić dwa schematy: - W oparciu o proporcje - W oparciu o orientację Schematy oparte na proporcjach W schemacie opartym na proporcjach deskryptory są przypisywane zgodnie ze współczynnikiem proporcji formularza. Współczynnik kształtu lub proporcje dwuwymiarowego kształtu to stosunek jego dłuższego wymiaru do jego krótszego wymiaru. Można go również zastosować do dowolnej pary wymiarów o trójwymiarowym kształcie. Długość jest zwykle przypisywana do największego wymiaru, a szerokość i głębokość do dwóch wymiarów pośrednich. Niejednoznaczność szerokości i głębokości jest większa niż w przypadku innych terminów ze względu na liczne sposoby ich zastosowania. Grubość to ogólnie odległość między dwiema równoległymi ścianami obiektu, gdy ta odległość jest najmniejsza w stosunku do innych wymiarów obiektu. Jest zwykle stosowany do form liniowych i płaskich niezależnie od orientacji. Schematy oparte na orientacji W schematach opartych na orientacji deskryptory są przypisywane zgodnie z orientacją obiektu względem hipotetycznej płaszczyzny odniesienia. Zwykle ta płaszczyzna jest nominalnie pozioma, odpowiadająca poziomemu kawałkowi gruntu lub podłogi. Jednak w niektórych przypadkach deskryptory można zastosować w odniesieniu do płaszczyzny pionowej, takiej jak ściana, lub spodu płaszczyzny poziomej, takiej jak sufit. Wysokość opisuje prostopadłą odległość ponad płaszczyzną odniesienia. Szerokość jest zwykle przypisywana do bocznego (z boku na bok) wymiaru obiektu. Głębokość jest bardziej niejednoznaczna, ponieważ można ją przypisać do wymiaru pionowego lub od przodu do tyłu obiektu. Uwaga: Szerokość jest uważana za równoważną szerokości do celów niniejszego dokumentu i nie jest używana. Ramki odniesienia dla schematu opartego na orientacji Do zdefiniowania orientacji w schemacie opartym na orientacji można użyć pewnej liczby ramek odniesienia: Kartezjański układ współrzędnych . System pojęciowy, w którym dowolny punkt (i odległości między punktami) jest definiowany przez odniesienie do trzech wzajemnie prostopadłych przecinających się płaszczyzn. Przecięcia płaszczyzn nazywane są osiami: X, Y, Z. Koncepcyjne płaszczyzny nie są domyślnie powiązane z żadnymi rzeczywistymi punktami odniesienia, ale w aplikacjach CAD i BIM obowiązuje konwencja przyjęcia osi Z jako osi pionowej oraz płaszczyzna wyznaczona przez przecięcie osi X i Y jako płaszczyzna pozioma - oś X biegnąca od lewej do prawej względem widza, a oś Y biegnąca od widza (lub w górę strony / ekranu). Geograficzny. Kierunek w płaszczyźnie poziomej jest określony przez odniesienie do punktu północnego i innych punktów kardynalnych: wschodu, południa i zachodu. Płaszczyznę poziomą przyjmuje się jako prostopadłą do linii poprowadzonej między punktem na powierzchni e ziemi i jej centrum. Zakłada się, że pion jest prostopadły do płaszczyzny poziomej. Zorientowany na widza. Kierunek jest opisany w odniesieniu do osoby stojącej - kręgosłup nominalnie ustawiony pionowo. W tym dokumencie deskryptory kierunku w płaszczyźnie poziomej pochodzą z dziedziny anatomii: przód z przodu, boczny z każdej strony i górny z góry.

[3] 

W schemacie opartym na orientacji przyjęto układ odniesienia ukierunkowany na widza ze względu na jego elastyczność. Odniesienia kartezjańskie lub geograficzne musiałyby zostać zdefiniowane dla każdego budynku, a deskryptory dla każdego obiektu (nawet identycznego) różniłyby się w zależności od ich orientacji względem bezwzględnego układu odniesienia. W przypadku odniesienia zorientowanego na widza, po zdefiniowaniu orientacji obiektu na podstawie sposobu, w jaki jest on oglądany, zbliżany lub używany, deskryptory pozostają stałe i spójne niezależnie od tego, gdzie jest on zainstalowany lub jak jest wyrównany geograficznie. Odpowiedniość tego układu odniesienia nie jest aż tak zaskakująca, biorąc pod uwagę, że budynki są przeznaczone głównie dla ludzi.

Przyjęcie podstawowych ram koncepcyjnych może być pomocne przy formalizowaniu kolejności tytułów (tj. Właściwości) w zestawieniach, ale sztywne stosowanie takich ram może nie zawsze przynieść najlepsze rezultaty - należy je złagodzić rozważając, co będzie najbardziej przydatne . Zawsze stosuj test: Jaki będzie wpływ tego ustawienia na użytkownika, gdy harmonogram będzie używany do typowych, rutynowych zadań? W środowisku BIM generalnie lepiej jest podzielić właściwości na najmniejsze podziały niż łączyć je, np. umieszczenie nazwy producenta i opisu produktu w oddzielnych kolumnach jest lepsze niż umieszczenie obu w jednej. Ponieważ harmonogramy BIM są zarządzane przez bazę danych i mają funkcje podobne do arkuszy kalkulacyjnych, dane w każdej kolumnie można sortować zgodnie z wymaganiami. Podział właściwości zwiększa swoistość podczas wyszukiwania i sortowania danych. Im większy i bardziej złożony projekt, tym bardziej zasada ta obowiązuje.

Sugerowane podejście do zamawiania właściwości harmonogramu

1. Identyfikatory należy umieścić przed opisami podklas, a opisy podklas przed właściwościami.

2. Umieść alfanumeryczne kody lub znaczniki przed tytułem pozycji, aby ułatwić sortowanie i wskazywanie.

3. Umieść opis podklasy lub podtypu klasy elementów planowanych przed właściwościami. Podtyp można zdefiniować za pomocą szeregu kryteriów, w tym formy, funkcji, działania i źródła zasilania, np. okna przesuwne, rozwierane, markizy, okna dwuskrzydłowe. Podtyp wpływa bezpośrednio na następujący zestaw właściwości. Wczesne umieszczenie podtypu w zamówieniu umożliwia dostosowanie właściwości do podtypu zamiast konieczności zapewniania bardziej uniwersalnego zestawu właściwości, aby uwzględnić szerszy zakres możliwości. Zwykle wymaga to rozważenia zakresu możliwych podtypów, które mogą być potrzebne, i ustalenia dla nich konwencji nazewnictwa przed ich wdrożeniem. To rozważenie prawdopodobnie i tak będzie wymagane na jakimś etapie, niezależnie od tego, gdzie opis podtypu jest umieszczony w kolejności harmonogramu.

4. Umieść właściwości, które są zwykle ustalane wcześniej w procesie projektowania, przed właściwościami, które są określane później, np. obsługi drzwi przed rodzajem i wykończeniem panelu.

5. Umieścić właściwości ogólne przed właściwościami specjalnymi.

6. Umieść istotne właściwości przed właściwościami szczegółowymi.

7. Umieść bardziej powszechne lub często używane właściwości klasy przed mniej powszechnymi lub rzadko używanymi właściwościami klasy. Oznacza to, że kiedy pozycje są zestawiane w harmonogramie, wpisy wydają się bardziej jednorodne po lewej stronie i stają się coraz bardziej zróżnicowane w miarę przesuwania w prawo. Ta gradacja ułatwia znajdowanie podobieństw i różnic między elementami.

8. Umieść właściwości skojarzone z zespołem jako całością przed właściwościami jego komponentów.

9. Umieść właściwości związane z głównymi lub istotnymi komponentami zespołu przed komponentami pomocniczymi lub opcjonalnymi. Uporządkuj właściwości każdego komponentu po kolei.

10. Zaplanuj komponenty zespołu w ogólnej kolejności montażu lub rozmieszczenia, np. obramowanie przed podszewką, podłoże przed wykończeniem lub konsekwentnie stosować inną zasadę wymienioną w części B, 3 Zamawianie informacji. Następnie wypisz właściwości skojarzone z każdym komponentem w zalecanej powyżej kolejności.

Digital model organisation

Aplikacje BIM organizują modelowane obiekty według ich relacji przestrzennych i wewnętrznego systemu klasyfikacji. Podstawową koncepcją programowania obiektowego, której przykładem są aplikacje do modelowania, jest przynależność obiektów do „klas”. Każda klasa ma kilka wspólnych właściwości lub parametrów, których wartości są zróżnicowane, tworząc szeroką gamę podtypów - tworząc „rodziny” lub „biblioteki” obiektów parametrycznych. Ma to tę zaletę, że wiele typowych elementów budowlanych można modelować jako warianty kilku archetypów, zamiast modelować każdy element od podstaw. Oznacza to, że obiekty BIM są już zorganizowane przestrzennie i przez predefiniowany system klasyfikacji, gdy zestawienie jest tworzone z aplikacji do modelowania - zestawienie drzwi to raport dotyczący wszystkich obiektów z klasy „drzwi” znajdujących się w modelu. Porządkowanie właściwości harmonogramu według zasad porządkowania klasyfikacji dobrze pasuje do sposobu organizacji aplikacji do modelowania.

Źródła:
[1] pixabay.com
[2] Wytyczne dotyczące planowania BIM NATSPEC Standaryzowana australijska praktyka wymiany cyfrowych informacji o budynku BIM.NATSPEC.ORG https://bim.natspec.org/images/NATSPEC_Documents/BIM_Scheduling_project_report_Dec_2010.pdf
[3] Rysunek 1 Przestrzenne układy odniesienia - Wytyczne dotyczące planowania BIM NATSPEC [2]